Hai sons que non se escoitan coa orella, senón co corazón. Sons que veñen do fondo da casa, do fondo da alma. Este vídeo é un mapa sonoro feito de pequenas músicas que viven agochadas nos recunchos da vida cotiá: a máquina de coser que cose soños, o miañar do gato que acouga a memoria, o trator que sulca a terra coma quen escribe versos sobre o campo. No CEIP Manuel Villar Paramá quixemos recoller eses sons que nos fan, que nos nomean. As nosas familias achegaron melodías de sempre —nanas, pandeiradas, cantos tradicionais— e tamén sons da natureza que nos envolven: o río, os paxaros, o vento e o lume. Tamén chegaron ecos actuais: o acordeón dun avó que toca “Amoriños collín”, a voz infantil que brinca entre palabras, ou o fliscorno dun pai que nos leva ata Rosalía. Neste vídeo, cada son conta unha historia. Son historias sen tinta, escritas con aire e emoción. Sons que se suspenden no tempo coma a ponte de Xirimbao sobre o Ulla, unindo xeracións, paisaxes e lembranzas....