Ahi ven o maio
De frores cuberto
Puxéronse a porta
Cantándome os nenos
Os puchos furados
Pra min extendendo
Pedíronme crocas
Dos meus castiñeiros
Esta fermosa canción de Emilio Batallán falamos do més de mai: o mes das flores. A vinculación deste mes coas flores, ademais da propia natureza, ten a súa orixe na historia e na cultura popular.Os antigos romanos xa celebraban unha festa na honra de Maia, a deusa da saúde e da fertilidade. Os enfermos eran levados aos seus templos con herbas medicinais para rezar pola cura e o templo estaba decorado con flores. Esta divindade, fortemente ligada á natureza, deu nome ao mes de maio.
As flores mandan unha mensaxe de vida, de prosperidade e de esperanza. Por ista razón as efemérides deste mes van dirixidas a lembrar feitos e persoas que simbolizan esperanza.
O 1 de maio de 1886 comezou unha folga xeral obreira en Chicago (Estados Unidos) para reclamar unha xornada laboral de oito horas. Isto levaría á revolta de Haymarket tres días despois, o 4 de maio. Debido a estes eventos, o 1 de maio celébrase o Día Internacional dos Traballadores.
- a xornada de traballo duraba ata as 4 da tarde (para moitos miles de homes e mulleres, a xornada comezaba ás 4 da mañá e remataba ás 8.00 horas da noite)
- O soldo era escaso e só lles permitía sobrevivir mentres houbese traballo na Industria. En caso de peche da empresa, o destino das familias traballadoras era o paro ou a emigración.
- Os seus fillos traballaban dende os 6 anos, e as mulleres traballaban de noite para completar o soldo familiar.
O 1 de maio de 1886, a folga da xornada de oito horas estalou de costa a costa dos Estados Unidos. Máis de cinco mil fábricas quedaron paralizadas e 340.000 traballadores saíron á rúa e ás prazas para manifestar as súas reivindicacións. O Incidente de Haymarket, Masacre de Haymarket ou Revolta de Haymarket foi un acontecemento histórico que tivo lugar en Haymarket Square (Chicago, Estados Unidos) o 4 de maio de 1886 e que foi o punto álxido dunha serie de protestas que desde o 1 de maio tiveron lugar en apoio dos traballadores en folga, para reclamar a xornada laboral de 8 horas. Durante unha manifestación, o líder sindical Rudolph Schnaubelt lanzou unha bomba contra a policía que intentaba romper o suceso. Isto deu lugar a un xuízo, anos máis tarde calificado de ilexítimo e deliberadamente malicioso, contra oito traballadores anarcocolectivistas e anarcocomunistas, onde cinco deles foron condenados a morte (un deles suicidouse antes de ser executado) e tres foron confinados. Chamáronlles Chicago Martyrs polo movemento obreiro.
Este acontecemento deu lugar o 1 de maio: “Día Internacional dos Traballadores”.
O 2 de maio de 1955 na India, o Parlamento declarou ilegal a discriminación dos que son vítimas os Intocables.
O sistema de castas da India divide a sociedade do país en grupos xerárquicos.
A palabra "caste" provén do portugués casta, que significa "raza, liñaxe, estirpe".
A palabra Varna significa cor. O sistema baséase na literatura hindú e clasifica os indios en catro clases principais orixinarias da sociedade védica india.
- Relixiosos ou profesores (brahmanes)
- Gobernantes ou guerreiros (Kshatriyas)
- Artesáns ou comerciantes (Vaishyas)
- E traballadores ou criados (Shudras).
As tres castas superiores comezan ao final da puberdade e esta acción considérase un segundo parto. Os Shudras non teñen iniciación porque só nacen unha vez.
A constitución do país fai ilegal a discriminación contra as castas inferiores.Pero a pesares disto na India debe afrontar un rexurdimento da violencia relacionada coas castas, segundo un informe das Nacións Unidas de 2005. Houbo máis de 31.000 actos violentos contra os dalits en 1996.
O 3 de maio de 1973 inaugurouse no Museo de Arte Contemporáneo de Madrid (España) unha exposición de xoias deseñadas por Salvador Dalí.
"O surrealismo son eu..."
E o máis surrealista é que é unha afirmación probablemente certa. Salvador Dalí foi quizais o surrealista máis popular e un dos máximos expoñentes mundiais da arte contemporánea. Xa fose un xenio ou un artista estrambótico, o seu legado non pasa desapercibido aínda hoxe e só nos queda marabillar coa perfección técnica e o contido imaxinativo da súa arte.
Nado en Figueres en 1904(unha localidade que marcaría toda a súa produción) Dalí nunca foi un neno normal. Tivo un irmán que morreu antes que el e os seus pais puxéronlle o mesmo nome, Salvador, cumprindo todos os seus caprichos. Dende moi novo deu mostras de xenialidade: deixaba os seus excrementos en calquera lugar, como arte.
De adolescente viaxou a Madrid, onde experimentou co cubismo e o dadaísmo. A súa creatividade abarcaba o cine, a escultura, o deseño (o logotipo da piruleta) e a escritura... . O seu longo cabelo, patillas e bigote non pasaron desapercibidos no Madrid da belle epoque. A súa vida e o seu traballo convertéronse no mesmo e acabou sendo un showman obsesionado con promocionarse. Ese personaxe foi creado: provocador, imprevisible, tolo...
Vai vivir a París, Dalí xa é toda unha personalidade, aínda que non sabe funcionar como unha persoa normal. Nin sequera pode cruzar a rúa só. Pero alí coñece a Gala que se converteu en esposa, musa e coidadora.
En 1940 trasladouse aos Estados Unidos, onde encaixa perfectamente co capitalismo surrealista. En Hollywood foi recibido cos brazos abertos e colaborou con Disney, Hitchcock, os irmáns Marx... e foi convidado a todas as festas onde deleitou á xente coa súa extravagancia.
Oito anos despois regresou a España, que estaba baixo a ditadura de Franco, e abrazou o seu réxime sen escrúpulos. Dalí considerábase un anticomunista radical, pero todo indica que foi un oportunista que conseguiu que o ditador o deixase traballar en paz.
Outra cousa que lle atribúen os seus detractores é o seu excesivo amor polo diñeiro, que acumulou coa carga de balde. Calquera obxecto daliniano converteuse nun negocio lucrativo.
Nos seus últimos anos mesmo asinou páxinas en branco para fomentar as falsificacións. Para el, a imitación da súa obra era unha proba da súa grandeza.
 |
| "a persistencia da memoria" |
O 4 de maio de 2002, os Estados Unidos lanzan o satélite de observación Aqua Earth.
O satélite, Aqua EOS, foi lanzado desde a base da forza aérea de Vandenberg en California. Trátase dun satélite de case 3.000 quilogramos de peso e 4,8 metros cando está despregado, que está equipado con seis sistemas diferentes de tecnoloxía avanzada para medir parámetros climáticos e meteorolóxicos.
En total, leva seis instrumentos de alta precisión pensados para medir a humidade e a evaporación, o volume de masas de auga, etc.O lanzamento do satélite estaba previsto inicialmente para abril, pero problemas técnicos obrigaron a aprazalo en órbita.
Dos case 3.000 quilogramos de peso que terá no momento do lanzamento, 1.750 corresponden ao propio satélite, 1.082 aos instrumentos de precisión que leva no seu interior e 102 ao combustible.
Tras o lanzamento, unha vez que alcance unha órbita adecuada, o satélite situarase a uns 705 quilómetros da Terra, desde onde realizará as medicións programadas.
O 5 de maio de 1944 na India, Gandhi foi liberado despois de 21 meses de arresto.
O verdadeiro nome de Gandhi é Mohandas. Karamchand Gandhi, pero todos o coñecían
para "mahatma" que significa "gran alma" en sánscrito.
Naceu na India en 1869 e morreu en 1948.
Mohandas Karamchand Gandhi naceu o 2 de outubro de 1869 en Porbandar na
India. Converteuse nun dos líderes espirituais e políticos máis respectados
do século XX. Gandhi axudou a liberar ao pobo hindú do goberno
colonial inglés a través da resistencia pacífica, polo que é honrado pola súa
xente como o Pai da Nación India.
Gandhi casou aos 13 anos, e cando xa era pai dun fillo, en 1888, trasladouse a Londres para estudar Dereito. A admiración de Gandhi pola cultura europea e o clasismo que lle inculcou a tradición no seu país levouno a xustificar o colonialismo, xa que daquela cría que os pobos suxeitos non eran capaces de progresar por si sós. Pero o veo dos seus prexuízos raciais caeu cando se atopou coa dura realidade do racismo en Londres. No seu país, Gandhi era membro dunha clase privilexiada, pero en Inglaterra, aínda con elegantes traxes e un bombín, a súa pel verde oliva non pasou desapercibida na gran metrópole de Londres.
En 1893 aceptou un contrato dun ano para traballar como avogado
en Sudáfrica. Durante a súa estancia en Sudáfrica, Gandhi fundou o Natal Indian Congress Party en 1894. A través desta organización puido unir á comunidade hindú do país comunicando tanto á prensa como ao goberno as queixas de violacións dos dereitos civís dos indios de discriminación por parte dos británicos en Sudáfrica. Gandhi comezou a súa actividade humanitaria creando colonias agrarias e hospitais en Sudáfrica. Gandhi quedou
en Sudáfrica 21 anos loitando polos dereitos do pobo hindú.
En 1915 Gandhi regresou á India e converteuse no líder do movemento
nacionalista indio.
Poucos anos despois do seu regreso á India (en 1915) ocorreu outro acontecemento trascendental que marcaría a súa vida. O 13 de abril de 1919, na cidade de Amritsar, unha gran multitude reuniuse no xardín de Jallianwala para celebrar o festival de ano novo ou Vaisakhi. Ao coñecer a noticia, o brigadier británico Reginald Dyer acudiu ao lugar con noventa soldados, acordou os xardíns e bloqueou as saídas. Dyer ordenou ás súas tropas disparar contra os civís. Durante dez minutos, os homes de Dyer dispararon un total de 1.650 disparos, causando incontables baixas entre os asistentes á celebración. Tras o feito delituoso, declarouse o toque de queda polo que non puideron ser atendidos os centos de feridos que faleceron durante a noite.
O Goberno británico emitiu un comunicado no que xustifica o asasinato dos manifestantes argumentando que protestaban contra as medidas adoptadas polos británicos.Despois dos tristes acontecementos de Amristar, Gandhi multiplicou as manifestacións non violentas e as folgas de fame para obter do Raj británico -o réxime de goberno colonial da Coroa Británica no subcontinente indio- un estatuto de autonomía análogo ao que se lle concedeu ás colonias de poboación. Gandhi insistiu en que o camiño a seguir era a non violencia e advertiu ao vicerrei da India de que a súa próxima campaña de desobediencia civil ía estar dirixida a exercer o dereito natural dos hindús a producir sal. O obxecto desta campaña era o imposto sobre o sal, ata agora monopolio británico. A Marcha do Sal tivo lugar entre marzo e abril de 1930 e miles de indios seguiron a Gandhi desde o seu retiro relixioso preto de Ahmedabad ata a costa do mar Arábigo, percorrendo unha distancia de 390 quilómetros. Esta marcha levou á detención de case 60.000 persoas, entre elas o propio Gandhi.
Gandhi foi detido moitas veces polos británicos debido ás súas actividades en Sudáfrica e o
India. Cría que era honorable ir a prisión por unha causa xusta. No seu conxunto
Pasou sete anos no cárcere polas súas actividades políticas.
A India acadou a independencia en 1947, e separouse en dous países, a India e
Paquistán, tras o cal comezaron os enfrontamentos entre hindús e
musulmáns.
Gandhi defendera unha India unida, onde hindús e
Os musulmáns podían vivir en paz. O 13 de xaneiro de 1948, aos anos de idade
78 anos, comezou un xaxún co propósito de deter a vertedura de
sangue. Despois de 5 días, os líderes de ambas as faccións comprometéronse
parar a loita e Gandhi abandonou o xaxún.
Doce días despois foi
asasinado por un fanático hindú que se opuxo ao seu programa de tolerancia
cara a todas as relixións e crecións.
Gandhi levou unha vida humilde: non aceptou bens terrestres,
Vestíanse como as clases baixas e a súa dieta baseábase en vexetais,
zumes de froitas e leite de cabra.
O 6 de maio de 1794 en Haití Toussaint L'Ouverture lidera unha revolución.
Toussaint Louverture naceu o 20 de maio de 1773 preto do cabo Francés, porto que foi a primeira capital da colonia administrativa francesa de Saint-Domingue, na parte occidental da illa de Hispaniola (hoxe Santo Domingo). Esta colonia, produtora de café, cana e algodón, era a máis rica de Francia, polo que era coñecida como “a perla das Antillas”.
De estirpe real , os seus pais foron capturados e vendidos como escravos a Baillon de Libertat, administrador dunha das plantacións de cana de azucre do conde de Breda. Un escravo "de nacemento" -como se designaban os fillos de pais cativos, que naceron en compañías de escravos- chamábase Toussaint de Breda. A pesar das condicións da escravitude, Toussaint aprendeu a ler e escribir francés, estudou os filósofos da Ilustración e aprendeu a montar a cabalo. Foi posto en liberdade aos 33 anos.
O 22 de agosto de 1791, un grupo de escravos asinaron o Xuramento de sangue de Bois Caiman, baixo o liderado de Boukman, un granate de orixe xamaicana. A este pacto uniuse Toussaint Louverture, que foi autodidacta no coñecemento das herbas, perfeccionando a súa experiencia médica exercendo como médico neste exército insurxente.
Finalmente asumiu o liderado da revolución haitiana o 29 de agosto de 1793, cunha proclama que pedía aos que aínda seguían escravos:
“Únade, irmáns, e loita comigo pola mesma causa. "Arranca comigo a árbore da escravitude".
Ingresou formalmente no exército francés en 1794, converténdose en xeneral.
O 4 de febreiro de 1794, un grupo de delegados haitianos, entre os que se atopaba Jean-Baptiste Belley, deputado do departamento do Norte de Haití, conseguiron que a Asemblea Constituínte declarase o fin da escravitude en todos os territorios da República Francesa.
En 1801, Louverture promulgou unha Constitución para toda a illa de Santo Domingo, declarándoa autónoma de Francia, impúxose como líder supremo e rompe coa metrópole europea, para o que inmediatamente tivo o recoñecemento de Gran Bretaña e Estados Unidos de América. . En resposta, Napoleón Bonaparte enviou, en 1801, un exército de vinte e cinco mil soldados para restaurar o poder francés e recuperar a industria do azucre para o seu beneficio. Tamén pretendía restablecer a escravitude, e obrigar a Louverture a compensar aos colonos franceses, unha promesa que fixera ao establecerse como gobernador en Santo Domingo.
Na súa Constitución, o revolucionario antiescravitude garantiu a igualdade e liberdade para todos os antigos escravos. A isto engadiu, entre outras cousas, leis a favor dos pobres e dos fillos fóra do matrimonio, prohibíndolles ser desherdados en testamentos.
En decembro de 1801, unha expedición militar franca desembarca na illa, baixo o mando do xeneral Charles Victoire Emmanuel Leclerc, cuñado do emperador e un dos soldados máis importantes da época. O 4 de febreiro comezou a invasión, atopando máis inimigos combativos dos que esperaba. Louverture e os seus aliados recorreron á técnica de tala e queima, impedindo que os franceses obtivesen abastecemento no seu posto de avanzada e protexendo, ao mesmo tempo, aos colonos. Tamén aproveitaron a febre amarela, que diezmou ao exército francés. Porén, Leclerc tiña un as na manga: utilizou a Placide e Issac, os dous fillos de Toussaint, que estudaban en Francia, para acurrallar ao heroe haitiano.
O 7 de xuño de 1802, Toussaint Louverture foi a falar con Leclerc e foi inmediatamente arrestado.Ao saír como preso político a Francia, Toussaint Louverture declarou aos presentes.
"Ao derrocarme, só se derrubou o tronco da árbore da liberdade negra, pero volverá a brotar das súas raíces, porque son moitas e moi profundas".
Toussaint Louverture foi encarcerado en Fort de Joux, unha antiga fortaleza medieval nas montañas do Xura que servía de prisión. Maltratado, a súa saúde deteriorouse ata que morreu de pneumonía o 7 de abril de 1804. O home morreu, pero o seu legado pervive ata hoxe.
:format(jpg)/f.elconfidencial.com%2Foriginal%2F86f%2F3c3%2F93c%2F86f3c393c858ff78f1d759ce1965034d.jpg)
O 7 de maio de 1429, Xoana de Arco foi ferida durante a campaña que levaría á liberación de Orleans.
(Domrémy, Francia, 1412 - Rouen, id., 1431) Santa e heroína francesa. Nacida nunha acomodada familia campesiña, a infancia de Xoana de Arco tivo lugar durante o sanguento conflito enmarcado na Guerra dos Cen Anos que enfrontou ao Delfín Carlos, fillo maior de Carlos VI de Francia, contra Henrique VI de Inglaterra polo trono francés e o que provocou a ocupación de boa parte do norte de Francia por tropas inglesas e borgoñonas.
Aos trece anos, Xoana de Arco confesou ter visto a San Miguel, Santa Catalina e Santa Margarita, e declarou que as súas voces a exhortaban a levar unha vida devota e piadosa. Uns anos despois, sentiuse chamada por Deus a unha misión que non parecía ao alcance dun campesiño analfabeto: dirixir o exército francés, coroar como rei ao delfín de Reims e expulsar do país aos ingleses.
En 1428 viaxou a Vaucouleurs coa intención de unirse ás tropas do príncipe Carlos, pero foi rexeitada. Poucos meses despois, o asedio de Orleans por parte dos ingleses agravou a delicada situación francesa e obrigou ao delfín a refuxiarse en Chinon, cidade onde Joan acudiu, cunha escolta proporcionada por Robert de Baudricourt, para informar a Carlos sobre o carácter do seu misión.
O príncipe Carlos aceptou finalmente confiarlle o mando dun exército de cinco mil homes, co que Xoana de Arco conseguiu derrotar aos ingleses e levantar o cerco de Orleans (8 de maio de 1429) . Despois levou a cabo unha serie de campañas vitoriosas que abriron o camiño do delfín a Reims e permitiron a súa coroación como Carlos VII de Francia (17 de xullo de 1429).
Unha vez rematada a súa tarefa, Xoana de Arco deixou de escoitar as súas voces interiores e pediu permiso para regresar a casa, pero ante a insistencia dos que lle pedían que se quedara, continuou loitando, primeiro no ataque infructuoso contra París en setembro de 1429, e despois. no asedio de Compiègne, onde foi capturada polos borgoñóns o 24 de maio de 1430.
Entregada aos ingleses, Xoana de Arco foi trasladada a Rouen e xulgada por un tribunal eclesiástico acusada de bruxería, co argumento de que as voces que lle falaban proviñan do demo. Despois dun proceso inquisitorial de tres meses, foi declarada culpable de herexía e feiticería; Aínda que sempre defendera a súa inocencia, acabou retractándose das súas declaracións, o que lle permitiu conmutar a súa pena de morte inicial por cadea perpetua.
Días despois, porén, desafiou a abxuración e reafirmou a orixe divina das voces que escoitaba, polo que, condenada á fogueira, foi executada o 30 de maio de 1431 na antiga praza de abastos de Rouen.
Segundo a lenda dixo antes de morrer:
Yo preferiría morir que hacer algo que sé que es un pecado, o que está en contra de la voluntad de Dios.
O 8 de maio de 1967, o Goberno dos Estados Unidos desposuíu a Muhammad Ali do seu título de campión do mundo por negarse a participar na invasión de Vietnam, na que morrerían uns dous millóns de civís vietnamitas.
(Louisville, 1942 - Scottsdale, 2016) O boxeador estadounidense considerado o máis completo da historia. A historia de Muhammad Ali, nacido Cassius Clay, é a historia dunha vocación, apoiada por unhas condicións físicas extraordinarias e unha inusitada velocidade de reflexos, tanto das súas pernas como dos puños.
A súa carreira profesional comezou cando gañou a medalla de ouro nos Xogos Olímpicos de Roma en 1960, na categoría de peso semipesado. En 1964 deixou K.O. Sonny Liston e levoulle o título mundial da máxima categoría, os pesos pesados.
En canto rematou a loita, mostrouse tomando un xeado con Malcolm X, o líder político dos musulmáns negros. Á mañá seguinte, Cassius Clay converteuse en Muhammad Ali e anunciou ao mundo que abrazaba a fe musulmá. Os seus promotores aconselláronlle que renunciase aos seus correlixionarios, pero Ali negouse con rabia.
En 1967, ao ser chamado, negouse a loitar na guerra de Vietnam e declarouse obxector de conciencia por razóns relixiosas. Segundo as palabras do boxeador:
"Ningún vietnamita me chamou negro.
A miña guerra é interna.
Trátase de conseguir que os da miña raza, os negros, obteñan recoñecemento e igualdade de oportunidades."
A sentenza ditada polo xulgado foi moi dura. Cinco anos de prisión, unha multa de 10.000 dólares, foi declarado desertor, desposuído do título de campión do mundo e prohibido o boxeo. A isto habería que engadirlle a sanción social: berráronlle como un traidor, era agredido cada vez que aparecía na vía pública e a prensa foi cruel. Negarse a ir a Vietnam custoulle caro.
Cumprida a condena, volveu ao ring e recuperou o título ao derrotar a George Foreman en 1974, nunha loita celebrada en Kinshasa (República do Zaire), propaganda organizada polo presidente Mobutu Sese Seko para reafirmar o seu réxime. En 1980 disputou a súa última loita, na que foi derrotado e desposuído definitivamente do título mundial dos pesos pesados
.A pesar da imaxe vociferante e fatua que el mesmo foi o encargado de popularizar, Muhammad Ali converteuse nun símbolo pacifista. Os mozos convidárono a falar na universidade e colectivos pacifistas organizaron actos para solidarizarse con el. A figura de Ali transcendeu así o mundo do boxeo, tanto pola súa reivindicación dos dereitos da comunidade negra como polo seu rexeitamento á guerra de Vietnam.
Naceu o 18 de xullo de 1918 en Mvezo, Umtata (actual provincia do Cabo Oriental) e dentro do clan Madiba da etnia xhosa, Rolihlahla Dalibhunga Mandela, un dos trece fillos do conselleiro da casa real Thembu.
Orfo dende os 9 anos, Dalibhunga Mandela (Rolihlahla era o alias familiar, que sería unha especie de apelido para o resto das culturas) foi criado polo seu padriño e rexente da tribo Thembu, polo que recibiu a educación dun descendiente da realeza xhosa.
O seu mestre de primaria era un misioneiro británico procedente dunha misión metodista, que o bautizou co nome anglófono Nelson, que pasou a ser válido para os efectos legais e, sendo sudafricano, adoptou o nome de Nelson Mandela.
Nelson Mandela foi o primeiro presidente negro de Sudáfrica en ser elixido democraticamente e hoxe é o Premio Nobel da Paz, concedido en 1993.
Estivo 27 anos encarcerado en celas en Robben Island e Portsmouth de non máis de 5 metros cadrados, por defender igualdade entre a poboación do seu país. Representa a loita pola igualdade, a esperanza, a tolerancia, a xustiza. Loitou contra o apartheid, a segregación racial que sufriu Sudáfrica en tempos non moi distantes.
"A maior gloria non é nunca caer,
senón levantarse sempre"
Nelson Mandela utilizou o deporte como un xeito unificador entre os mozos surafricanos. Baixo o apartheid, o fútbol non se promoveu entre a poboación negra, á que, nalgúns lugares, incluso se lle prohibía a asistencia aos partidos. A pesar de todo, os mozos negros quedaron fascinados con ese deporte, para o que tiñan unha facilidade innata.
 |
O 10 de maio de 1497, Amerigo Vespucci comeza a súa primeira viaxe ás Indias.
Poucos personaxes da Era dos Descubrimentos están envoltos en tanta lenda como Amerigo Vespucci, o home en cuxa honra foi nomeada América. Este comerciante florentino reinventouse como navegante nos primeiros anos da exploración do Novo Mundo, e supostamente foi o primeiro en sinalar que as terras ás que chegara Cristóbal Colón non eran o extremo oriental de Asia senón un continente diferente, que anos máis tarde sería bautizado co seu nome.
Amerigo -tal era o seu nome de nacemento- naceu o 9 de marzo de 1454 no seo dunha antiga familia nobre de Florencia, os Vespucci, e nun principio o seu destino non parecía levarlle a embarcar nun barco. Recibiu unha formación humanística e administrativa, xa que aínda que non era o primoxénito, demostrou máis aptitude que os seus dous irmáns maiores para tomar as rendas da familia no futuro.
Ademais, os Vespucci tiñan boas conexións cos Medici, gobernantes de facto da República de Florencia, e Amerigo podía aspirar a unha boa posición nos órganos de goberno. Pero a finais de 1491 recibiu un prometedor encargo de Lorenzo de Pierfrancesco de Medici, primo segundo do famoso Lorenzo o Magnífico: viaxar a Sevilla como axudante do seu axente comercial en Castela, Gianotto Berardi. Este último dedicábase á montaxe e abastecemento de barcos para expedicións marítimas, e naquel momento prepárase unha destinada a cambiar a historia: a primeira viaxe transatlántica de Cristóbal Colón. Amerigo coñeceuno en persoa e sen dúbida sentiu un gran interese polo proxecto, xa que a xeografía era unha das súas paixóns.
Entre 1500 e 1505 foi contratado pola Coroa Portuguesa para participar en dúas expedicións de exploración da costa suramericana,. En calquera caso, como resultado das súas observacións, quedou absolutamente seguro de que as terras que estaba a visitar non eran o extremo oriental de Asia senón un continente diferente, ao que se refería como Novo Mundo. Realmente non foi o primeiro en facer tal afirmación, pero puido demostralo mediante cálculos astronómicos.
En 1507, o xeógrafo alemán Martin Waldseemüller publicou un mapa titulado Universalis Cosmographia, no que aparecía por primeira vez -aínda que moi incompleto- o novo continente separado de Asia e co nome de América, en homenaxe a Vespucci.
 | |||
O período posterior á Primeira Guerra Mundial está marcado pola inflación e as escasas vendas, especialmente de obxectos de luxo como os turismos. Só as marcas consolidadas pertencentes a empresas cunha gran fortaleza financeira conseguen sobrevivir, aínda que moitas veces se ven obrigadas a fusionarse ou establecer relacións de cooperación.
Antigos competidores DMG e Benz & Cie. En 1924, crearon unha comunidade de intereses para manter a súa capacidade competitiva unificando o desenvolvemento e a fabricación, a subministración, as vendas e a publicidade
Wilhelm Maybach foi un dos primeiros deseñadores de motores e industriais alemáns. Wilhelm constrúe para a semana de carreiras de Niza un coche avanzado cun motor de catro cilindros , cuxos considerables 35 CV de potencia permiten alcanzar unha velocidade máxima de 100 km/h.
Emil Jellinek, converteuse nun rico home de negocios que pasou a ser membro do consello de administración da Daimler Motor Company Daimler Motoren Gesellschaft ("DMG"). Chamou ao vehículo "Daimler-Mercedes" en homenaxe a Mercedes, a sua filla favorita . Na súa primeira aparición pública, o primeiro Mercedes leva a vitoria na carreira Niza.
O nome foi rexistrado como marca comercial o 23 de xuño de 1902 e a partir de xuño de 1926, tras a fusión das compañías Daimler e Benz, o nome da nova compañía pasou a ser Mercedes-Benz.
"Nokia" significa "sable" en finés, pero tamén é o nome dun río, dunha cidade e da empresa máis famosa de Finlandia. Aínda que o seu nome é hoxe sinónimo de teléfonos móbiles, Nokia ten unha longa e versátil historia chea de innovación.
Os primeiros tempos: madeira, caucho e cables
Moitas das grandes empresas de Finlandia, e Nokia non é unha excepción, comezaron a súa andaina na industria forestal. A orixe da empresa remóntase a 1865, cando Fredrik Idestam fundou unha fábrica de pasta de madeira preto da cidade de Tampere.
En 1898, a empresa forestal Nokia foi adquirida por Eduard Polon, tamén propietario da fábrica de caucho finlandesa (Suomen Gummitehdas Oy). A estas dúas compañías, Polon axiña engadiu unha terceira: a Fábrica de cables finlandesa (Suomen Kaapelitehdas Oy). Polon fixo un bo uso da marca, xa que para os finlandeses o nome "Nokia" foi desde o principio sinónimo de produtos nacionais, en oposición aos produtos que se importaban de Rusia naquel momento.
Aínda que as tres empresas pertencían a un só propietario, non se fusionaron formalmente ata 1967. Daquela, Nokia xa producía moito máis que cables industriais, caucho, caucho ou pasta de madeira. Björn Westerlund, o seu conselleiro delegado daquela, investiu en electrónica e telecomunicacións, chegando incluso a animar aos investigadores a traballar nos seus propios proxectos.
Nokia leva involucrada no negocio das telecomunicacións desde os anos sesenta, unha actividade cuxa evolución acabou englobando as telecomunicacións radiofónicas e militares, as redes telefónicas e, finalmente, os teléfonos móbiles, xa nos anos oitenta.
Durante a década de 1980 Nokia expandiuse moito por toda Europa. O negocio do caucho pasou a ser Nokian Tires, que aínda hoxe é unha empresa finlandesa próspera.
Nokia superou a Motorola para converterse no maior fabricante de teléfonos móbiles do mundo en 1998. Nokia controlou case o 40% do mercado de telefonía móbil en 2007, ano no que Apple se uniu á batalla. Nokia non puido competir coa experiencia do iPhone e engadíronse problemas aínda peores, debido a Google e Android. O intento de cambiar ao sistema operativo Windows fixo que as cousas fosen aínda peores en lugar de mellorar, e en 2014 Nokia vendeu o seu negocio de dispositivos móbiles a Microsoft.
 | |||
| O lendario Nokia 3310 é coñecido polos seus fantásticos xogos, Snake e Space Impact, entre outros. Vendéronse case 130 millóns de unidades. "El unrompible" foi homenaxeado cun dos primeiros FINemojis da colección que thisisFINLAND lanzou en 2015. |
O 13 de maio de 1958, Ben Carlin converteuse na primeira (e única) persoa en dar a volta ao mundo nun vehículo anfibio, percorrendo máis de 17.000 km por mar e 62.000 por terra nunha viaxe que durou dez anos.
Ben Carlin era un australiano que deu a volta ao mundo, cruzando o Atlántico e o Pacífico, non nun barco senón nun coche adaptado para navegar, coa particularidade de que era a súa lúa de mel.
Por suposto, o vehículo era tan inusual como o seu propietario. Tratábase dun Ford GPA Seep, unha versión anfibia do famoso Jeep fabricado durante a Segunda Guerra Mundial.
Ben veu un ford GPA Seep e dixo medio en broma, medio en serio
cun así podería dar a volta ao mundo
Uns anos despois, esa proposta comezaba a ferver.
A súa muller estaba encantada de aceptar e conseguiron comprar un GPA de 1942 nunha poxa. Custoulles 901 dólares, aos que habería que sumar os custos de facer unha serie de adaptacións. Para cubrir o gasto intentaron que Ford os patrocinase, aínda que a empresa non os tomou en serio, polo que Carlin levou a cabo as reformas pola súa conta . Así, engadiu un temón e un panel de control naval con radio, ampliou a cabina para instalar unha litera e modificou a forma da carrocería para aumentar a súa aerodinámica e facelo máis parecido a un casco.Así mesmo, colocou un par de depósitos de combustible extra, un deles na parte inferior exterior para que non ocupase espazo e actuase como lastre estabilizador, gañando así autonomía por ter unha capacidade de 760 litros fronte aos 45 do modelo GPA.
O resultado foi un estraño aparello.
Comezaron a súa viaxe e chegaron o 13 de maio de 1958, completando así a súa viaxe polo mundo. Durou dez anos, percorrendo unha distancia de 62.744 quilómetros por terra e 17.780 por mar, visitando 38 países e investindo un total de 35.000 dólares. Non foi doado porque o vehículo sufriu numerosas avarías e incidencias no traxecto que houbo que solucionar no lugar e, ademais de esforzo, tamén custou a ruptura matrimonial.
O 14 de maio de 1796 en Inglaterra, Edward Jenner administrou a primeira vacina contra a varíola a un neno de oito anos.
A mediados de maio de 1749, na cidade inglesa de Berkeley naceu Edward Jenner, que estaba destinado a converterse nun investigador de fama mundial. Jenner tiña unha paixón pola poesía e era coñecido como o "sabio-poeta" pola súa curiosa forma de expresar os seus sentimentos a través da poesía, aínda que non se faría famoso pola súa obra literaria, senón por facer un descubrimento que revolucionaría o mundo da ciencia para sempre: a vacina contra a varíola.
En 1761, o mozo Edward trasladouse a Sodbury, onde comezou a súa formación como cirurxián e farmacéutico . Alí, Jenner escoitaría por primeira vez, da boca de Sarah Nelmes, muxidora de vacas, a seguinte afirmación:
"Nunca terei viruela porque tiven varíola. Nunca terei a cara marcada pola varíola".
ASí Edward Jenner inventouse as vacina. A palabra vacina provén de "vaca". O doutor Edward Jenner observou que as mulleres que muxiban vacas infectáronse de varíola vacuna. Non obstante, o doutor tamén demostrou que estas mulleres volvéronse inmunes á varíola común. As observacións de Edward Jenner resultaron no uso exitoso do material da varíola bovina en 1796 para crear inmunidade contra a enfermidade.
Isto, grazas á vacinación dun neno. O desenvolvemento desta investigación por Jenner deu lugar á erradicación da varíola. O 14 de maio de 1796, Jenner decidiu inocular a un neno de oito anos chamado James Phillips algunha materia infectada de variola vacuna . O neno desenvolveu unha febre leve que desapareceu aos poucos días.
Edward Jenner explicou este procedemento nun artigo chamado An Inquiry into the Causes and Effects of Cowpox. Aínda que o experimento levouse a cabo con 23 persoas máis que obtiveron o mesmo resultado exitoso, a Asociación Médica de Londres opúxose ao tratamento co argumento singular de que con este método os pacientes poderían converterse gradualmente en vaca.
O éxito do descubrimento de Jenner foi tan importante que en 1840 o goberno inglés prohibiu calquera outro método de vacinación contra a varíola que non fose o propio.
A xeneralización deste método en todo o mundo acabaría por poñer fin a esta fatídica enfermidade (estímase que causou preto de 300 millóns de mortes só no século XX), que foi declarada erradicada pola Organización Mundial da Saúde (OMS) en 1980.
O 15 de maio de 1896, a primeira proxección cinematográfica de España.
/cloudfront-eu-central-1.images.arcpublishing.com/prisaradio/M5OWNVTSNFPRHEC2KGZAWDGSAE.jpg)
O representanteLumières, Alexandre Promio, alugou un local nos baixos do Grand Hotel Rusia en Madrid, que agora desapareceu. Tamén alugou unha gran cantidade de cadeiras e dispoñíaas en vinte filas, evitando as columnas da sala. Sobre un dos fondos colocou unha pequena pantalla branca e diante dela colocou o aparello milagreiro, o cinematógrafo.
Proxectáronse seis horas de película en sesións de 15 minutos. Entre as películas que se proxectaron estaban L’Arroseur arrosé (O rego regado) e Arrivée d’un train (A chegada dun tren), rodadas polos Lumières. O prezo da entrada era dunha peseta. O evento foi un éxito e a noticia estendeuse por toda a cidade.
Nos días seguintes, Promio segue proxectando cine aos madrileños a razón de vinte sesións diarias. O lugar sempre está cheo de xente. O terceiro día, toda a familia real acode a ver o programa e a rexedora María Cristina está tan encantada que acode persoalmente a felicitar á operadora Lumière en nome de toda a familia.
Neste pequeno vídeo podes ver A chegada do tren, dos irmáns Lumière, datado en 1895.
/cloudfront-eu-central-1.images.arcpublishing.com/prisaradio/2HRSZLEHTFJLXO3GOSA35JJH5Q.jpg)
O 16 de maio de 1703 comezou a construción de San Petersburgo en Rusia.
O 16 de maio de 1703 comezou a construción por orden de Pedro o grande de San Petersburgo cuxo nome honra a San Pedro e significa, literalmente, "a cidade de San Pedro"
San Petersburgo está situado no delta do río Neva, ao noroeste de Rusia.
Construíuse o primeiro edificio da nova cidade: a fortaleza. Hoxe é coñecida como a Fortaleza de Pedro e Paulo. Estableceuse na illa Zaiachiy (Coello), xusto á beira da marxe dereita do río Neva. O pantano foi drenado e a cidade estendeuse ata o exterior da fortaleza. Como non había pedras suficientes, Pedro prohibiu a construción de edificios de pedra en toda Rusia, excepto en San Petersburgo. E todos os que chegaban á cidade tiñan que levar consigo 3 pedras. Así que todos os edificios de San Petersburgo tiñan que ser de pedra.
Pedro o Grande proclamou San Petersburgo a nova capital de Rusia. Foi a única cidade de Rusia que sería construída segundo un plan estrito.
Pero a cidade sufriu moitas inundacións periódicas. A peor inundación produciuse o 7 de novembro de 1824, cando o nivel da auga subiu 4,21 metros por riba do normal. Cando as augas baixaron, atopáronse 569 corpos sen vida, con miles de feridos ou enfermos, e máis de 300 edificios foron arrasados.
Actualmente San Pesterburgo é unha das cidades más fermosas do mundo. É unha cidade ligada á auga, de feito é coñecida como a "Venecia do Norte" pola impresionante cantidade de canles e pontes que a atravesan. San Petersburgo é unha cidade saída directamente dun conto de fadas e, como non podía ser doutro xeito, conta con palacios de soños conservados á perfección como o encantador palacio de Peterhof, o de inverno ou o de Catalina.
O 17 de maio de 1863 publícase en Galicia o poemario Cantares gallegos, escrito por Rosalía de Castro, libro clave da literatura galega.
Foi o marido de Rosalía, Manuel Murguía quen xestionou, sen o permiso da súa muller, a saída do prelo dun poemario que fixa o comezo dunha nova xeira para a poesía galega.
Aquí vos deixo un dos poemas máis coñecidos.
Aquí vos deixo un dos poemas máis coñecidos.
Adios, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
odios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quen pudera non deixar!...
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...
Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!...
¡Adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!,¡meu lar!
O 18 de maio de 1498 na India, o navegante portugués Vasco da Gama chegou ao porto de Calcuta.
Esta é unha desas historias de mariñeiros duros, augas bravas, viaxes fabulosas en busca de tesouros, descubrimentos extraordinarios... e dun erro histórico que non se corrixiu durante séculos. Polo menos ata que as técnicas modernas permitiron atopar a solución.
Primeiro hai que ir ao ano 1498. No medio da carreira entre españois e portugueses para atopar a ruta máis rápida ao continente asiático e todas as súas riquezas. Cristóbal Colón, como é sabido, decidiu cruzar o Atlántico mentres Vasco da Gama bordeaba África.O rei de Portugal enviou ao famoso navegante e explorador para buscar unha ruta marítima cara á India e establecer relacións comerciais con Calicut, situada na costa de Malabar e que durante a Idade Media era coñecida como a “Cidade das Especias” pola súa importancia como centro comercial.
Nalgún momento do século XVI, as representacións e ilustracións sobre Calicut deixaron de coincidir cos debuxos máis antigos.
O río estaba mal situado, os barcos eran diferentes... e ninguén sabía exactamente onde estaba aquela gran cidade marítima á que se referían habitualmente os mariñeiros e que incluía entre os seus muros árbores cheas de froitos.
Era coma se a cidade se teletransportase a un lugar completamente diferente. E os investigadores cren que iso foi realmente o que pasou. A culpa, por suposto, foi de Vasco da Gama. En lugar de fondear no gran peirao de Calicut, o mariñeiro portugués tería ido ao lugar equivocado e aterraría 33 quilómetros ao norte.
"Décadas despois da chegada de Vasco da Gama, un enorme tsunami arrasou a costa e destruíu a antiga cidade. Entón, os zamorinos decidiron trasladarse ao que os portugueses consideraban o novo Calicut", indican.
O 19 de maio de 1962, Marilyn Monroe canta Happy Birthday Mr. President ao entón presidente John F. Kennedy.
O 19 de maio de 1962, o Madison Square Garden estaba ateigado de 35.000 seguidores do Partido Demócrata que acudiran a honrar a John Fitzgerald Kennedy nunha gran festa, na que tamén actuaron grandes estrelas da música. Fiel á súa forma, Marilyn Monroe chegou tarde e os organizadores tiveron que modificar o programa do espectáculo sobre a marcha. Mesmo cando Peter Lawford a presentou para subir ao escenario coas seguintes palabras:
Señor presidente,
para celebrar o seu aniversario
esta encantadora dama sairá aquí
non só fermosa, senón tamén puntual.
Señor presidente... Marilyn Monroe
Tivo que dicir o seu nome tres veces, e antes de que a batería rematase de tocar por terceira vez anunciando a súa aparición, a estrela saíu do fondo do escenario. Levaba un vestido tan axustado que apenas podía moverse, púxose a cantar Happy Birthday. ao presidente dos Estados Unidos.
A súa voz era tan sensual e provocadora que fixo ruborizar o propio John Fitzgerald Kennedy e, por suposto, se algún presente tiña dúbidas de que a actriz e o político eran amantes, nese momento aclaráronse. Todos estaban abraiados e non podían crer o que estaban vendo. Os aplausos soaron aínda máis cando apareceu unha enorme torta rematada con velas e o propio Kennedy subiu ao escenario para dicir sorrindo:
"A señorita Monroe abandonou a rodaxe
dunha película para estar aquí esta noite.
E agora podo marcharme a política
despois dun feliz Aniversario
dun xeito tan doce e agradable.
O certo é que esta aparición de Marilyn Monroe no Madison Square Garden marcou un punto de inflexión tanto na súa carreira como na súa vida. Toda a industria cinematográfica cría que a actriz non respectara a profesión e John Fitzgerald Kennedy deu a orde aos seus achegados de apartar da súa vida a esta muller tola que podería acabar coa súa carreira política. A pesar de todas as chamadas que fixo á Casa Branca para falar co presidente, Marilyn só conseguiu comunicarse co seu irmán Robert e coa súa secretaria, Angie Novella, quen lle aconsellou que se calmase un tempo ata que as augas da súa relación volvesen á normalidade. canle.
O 20 de maio de 1932, a aviadora Amelia Earhart despegou para comezar o que sería o primeiro voo en solitario dunha muller a través do Océano Atlántico.
Naceu o 24 de xullo de 1987 en Atchison, Kansas. Cando era nena, a súa familia trasladouse a Iowa. As cousas non lle saíron ben ao seu pai e caeu no alcoholismo. Cando todo pintaba bastante mal, a sorte de Amelia cambiou: a súa avoa morreu deixando unha gran herdanza. Así foi como puido pagar a súa formación de piloto.
O soño de voar chegoulle en 1920 despois de visitar unha exposición de aviación en California. Esa semente xermolou na súa imaxinación con enorme forza. Iso e a súa determinación. Rexistrouse nas clases de voo (por 500 dólares por clase). Pagou coa súa parte daquela herdanza (ben gardada) e con traballos esporádicos.
Si, foi unha pioneira da aviación. A primeira muller en cruzar o Atlántico como pasaxeira (1928) ou a primeira muller en cruzar o Atlántico soa (1932). Nesa mesma viaxe bateu o récord de voo máis longo realizado por unha muller e de menor tempo para cruzar o Atlántico. Pero Earhart era moito máis que un gran aviador.
O último voo de Amelia
O 1 de xuño de 1937, Earhart despegou no seu Lockheed 10-E Electra co obxectivo de converterse na primeira muller en voar arredor do mundo. Ela e o seu copiloto Fred Noonan saíron de Oakland, California, e voaron a Miami; Baixaron a América do Sur; Cruzaron a África e despois cara ao leste ata a India e o sur de Asia.
Unhas semanas máis tarde deixaron Lae, Papúa Nova Guinea. Estaban programados para parar en Howland o 2 de xullo de 1937 para repostar, pero Earhart e Noonan perderon o contacto radiofónico e nunca máis se lles soubo.
Morreu nunha illa do Pacífico Sur?
Pode ser o seu avión o que agora atoparon, pero Amelia non morreu no seu interior. En 2018, unha análise de medicións óseas indicou que os restos atopados nunha remota illa do Pacífico Sur en 1940 probablemente corresponden aos do lendario aviador, que desapareceu no Pacífico en 1937.Moitos asumiron entón que o seu avión se estrelara contra a auga. Ela e Noonan nunca foron vistas de novo. Non obstante, un grupo de investigadores suxeriu que o aviador morreu como náufrago na illa de Nikumaroro, a medio camiño entre Hawai e as Illas Salomón, onde se atoparon os ósos en 1940.
Un equipo dirixido por Richard Jantz, do Centro de Antropoloxía Forense da Universidade de Tennessee, reexaminou sete medicións óseas feitas en 1940. Viron que os ósos eran máis similares a Earhart que ao 99% dos individuos dunha gran mostra de referencia.
O 21 de maio de 1881 nos Estados Unidos, Clara Barton fundou a Cruz Vermella Americana.
Clarissa Harlowe Barton naceu o 25 de decembro de 1821 en Oxford, Massachusetts, no seo dunha familia que defendía os dereitos dos escravos, un movemento coñecido como abolicionismo. O seu pai, Stephen Barton, era empresario, capitán da milicia local e concelleiro en Oxford. A súa nai, Sarah, era ama de casa. Clara era a menor de cinco irmáns; Tivo dous irmáns, Stephen e David, e dúas irmás, Dorothy e Sally.
Clara recibiu unha boa educación na súa propia casa, axudada polos seus irmáns. Muller intelixente e traballadora, pronto comezou a sentir unha especial inclinación pola enfermería. Non en balde, Clara era descendente de Martha Ballard, unha curandeira e comadrona que dedicou toda a súa vida a coidar dos demais e recolleu as súas experiencias nun diario inestimable.
A pequena Barton coidaba de todos os membros da súa familia, incluído o seu can. Cando o seu irmán David sufriu un accidente ao caer do tellado dun hórreo, Clara, con tan só 11 anos, aprendeu a medicalo e a curalo.
Clara tiña 16 anos e era moi tímida, pero aínda así se converteu nunha mestra de Massachusetts. Pouco despois fundou unha escola en Oxford e máis tarde en Nova Jersey. Clara tamén traballou como secretaria na Oficina de Patentes de Washington aínda que foi despedida pola súa defensa pública da abolición da escravitude.
O 12 de abril de 1861 comezou nos Estados Unidos unha terrible guerra civil , que dividiu aos estadounidenses entre os defensores da escravitude (confederados) e os que defendían a abolición deste tipo de represión (unionistas). Clara Barton tiña daquela 40 anos e non dubidou en involucrarse na guerra para axudar aos feridos de guerra. A súa actividade comezou viaxando en ambulancias do exército pero pronto pediu entrar no campo de batalla, onde se atopaban as vítimas máis graves. Despois de varias solicitudes fallidas, en xullo de 1862 permitíuselle chegar aos puntos máis candentes do conflito. Dous anos despois, o seu traballo valeulle o título de “Dama a cargo”, unha señora encargada dos hospital.
Despois da guerra, o seu traballo centrouse na procura do desaparecido do Exército da Unión, instalando e identificando as súas tumbas. Ata 30.000 soldados foron rescatados do esquecemento mediante un exhaustivo traballo de investigación.
Ademais desta difícil tarefa, Clara dedicou parte do seu tempo a dar charlas sobre a guerra. O seu encontro coa sufraxista e feminista Susan B. Anthony achegouna a este movemento en Norteamérica. Tamén tivo tempo para loitar polos dereitos dos negros.
Pero todo este traballo e a dureza da guerra pasaron factura a Clara, que viu moi afectada a súa saúde. En 1869 e por prescrición médica, decidiu marchar a Europa para tentar descansar. Algo que non fixo cando volveu traballar como enfermeira nunha guerra, esta vez o conflito franco-prusiano que acabaría co imperio de Napoleón III. Durante o conflito, Clara coñeceu o traballo do Comité Internacional da Cruz Vermella, creado en 1864.
De volta ao seu país, Clara decidiu estender a Cruz Vermella ao outro lado do Atlántico e traballou moito para dar a coñecer o seu traballo. Finalmente, o 21 de maio de 1881, Clara Barton converteuse en presidenta da rama estadounidense da Cruz Vermella. Durante os primeiros anos, a súa casa foi o centro da organización.
Clara morreu o 12 de abril de 1912 en Maryland aos 90 anos rodeada dos seus seres queridos.
O 22 de maio de 1906, os irmáns Wright patentaron o seu avión.
 |
Wilbur Wright, 38 anos. |
 | |||||
Orville Wright, entón de 34 anos, tomada en 1905 |
Wilbur Wright (Indiana, 1867) e Orville Wright (Indiana, 1871) naceron nunha época na que os soños de voar eran só iso: os soños. Pero iso non lles impediu seguir a súa paixón e dedicar a súa vida a lograr o que parecía imposible.
Criados nunha familia na que se fomentaba a creatividade, a curiosidade pola ciencia e o libre pensamento, os irmáns Wright desenvolveron unha fascinación polas máquinas voadoras e a aviación dende pequenos.
En 1878, Milton Wright regaloulle aos seus fillos un pequeno helicóptero de xoguete baseado nun deseño do inventor francés Alphonse Pénaud. Este xoguete, chamado Helicóptero Pénaud ou Tornillo Aéreo de Bastón, era unha estrutura de papel, cortiza e bambú impulsada por unha goma retorcida. O helicóptero de xoguete voou cando se despregou a goma elástica, e foi o detonante da curiosidade de Wilbur e Orville.
Antes de dedicarse a tempo completo á aviación, os irmáns Wright abriron unha tenda de bicicletas en Dayton, Ohio. Alí non só repararon e venderon bicicletas, senón que tamén construíron os seus propios modelos.
Este negocio permitiulles financiar a súa investigación no campo da aviación, e tamén lles axudou a comprender como funcionaba o equilibrio e o control nun vehículo en movemento.
Chegou o gran día, o que marcaría un fito na historia da humanidade. O 17 de decembro de 1903, en Kitty Hawk, Carolina do Norte, os irmáns Wright lograron o que parecía imposible: facer o primeiro voo controlado e sostido dunha máquina máis pesada que o aire.
A bordo do Flyer, o primeiro avión da historia, Orville Wright elevouse 10 pés sobre o chan e percorreu 120 pés en 12 segundos. Este foi só o comezo dunha serie de voos que demostraron que o soño de voar era posible.
Pero este logro non foi facilmente aceptado pola comunidade científica e pola sociedade en xeral. Nun primeiro momento, moitos dubidaron das afirmacións dos irmáns Wright e chamáronas de esaxeradas e mesmo de impostores.
Non obstante, co tempo e coa demostración pública dos seus voos, a percepción cambiou e a súa fazaña foi recoñecida en todo o mundo.
O 23 de maio de 1963, o Central Park de Nova York foi declarado Lugar Histórico Nacional dos Estados Unidos.
Central Park é o parque urbano máis grande de Nova York e un dos máis grandes do mundo. Este parque mide máis de 4 quilómetros de longo e 800 metros de ancho. Este espazo público está situado no distrito metropolitano de Manhattan, que ten forma rectangular. Este espectacular parque conta cuns 37,5 millóns de visitantes ao ano, que gozan das súas grandes superficies. Central Park é un dos parques máis visitados dos Estados Unidos, superando por varias visitas a outros parques. Así mesmo, este espazo público é moi recoñecido polas súas numerosas aparicións en películas e programas de televisión.
Entre os anos de 1821 e 1855, a cidade de Nova York tivo un aumento de poboación. Así que a cidade se expandía e a xente estaba quedando sen espazos abertos aos que ir. Só naqueles anos, para fuxir da vida caótica e ruidosa da cidade, acudían aos cemiterios. Pouco a pouco a cidade viu a necesidade de contar cun gran parque público ao que ir.
Nas 340 hectáreas que ocupa Central Park pódense atopar prados, lagos artificiais, fervenzas e zonas boscosas. Ademais de ser o pulmón principal de Manhattan, este parque é un favorito para pasear e tomar o sol.
O 24 de maio de 1819, o buque Savannah, o primeiro barco de vapor en cruzar o Atlántico, partiu de Nova York.
 |
| Esquema del barco |
O primeiro gran fito do barco de vapor foi o SS Savannah, un barco híbrido (motor e vela) construído en Nova York como veleiro pero ao que se lle engadiu un motor antes de rematar a petición do comprador, Scarborough & Isaacs.
Ese motor, de 90 cabalos e un cilindro, era tan grande que era difícil atopar unha caldeira adecuada. As aspas das rodas medían case 5 metros e eran de ferro forxado e o almacén de carbón tiña unha capacidade de 75 toneladas. Era claramente insuficiente para esa travesía, polo que a maior parte habería que facer a vela e recorrendo a motores só cando o vento non sopraba o suficiente para chegar aos 4 nós.
En todo caso, o Savannah tiña a novidade, insólita e única na Historia, de que as súas rodas eran retráctiles e podían retirarse en menos dun cuarto de hora, o que facilitaba a navegabilidade cando non estaba en uso. En canto ao interior, contaba con 32 camarotes dobres ademais de 3 salóns de luxo moi ben decorados.
Finalmente, o barco partiu de Nova York o 28 de marzo de 1819, chegando a Savannah 9 días despois, despois de utilizar os motores durante 41 horas e media das 207 horas totais que durou a etapa. Foi recibido por unha multitude entusiasta e o propio presidente, James Monroe, subiu a bordo no veciño Charleston para dar unha volta.
Durante algo máis dun mes publicáronse anuncios na prensa que ofrecían billetes e transporte, xa que persistía a desconfianza. De nada serviu e o 5 de maio comezou aquela histórica viaxe sen pasaxeiros. Durante a travesía cruzouse con outras embarcacións, deixando algunhas atrás pola velocidade ao navegar en máquina, xa que entón chegou aos 9 ou 10 nós; Curiosamente, moitos confundiron o fume da cheminea da Savannah cun incendio a bordo e intentaron achegarse a el pero non puideron chegar a el.
O 120 de xuño chegou a Liverpool para ser recibido por unha multitude entusiasta. Levaba 29 días e 11 horas cruzar o Atlántico, empregando o motor unhas 80 horas.
Durante case un mes que estivo fondeado no porto, en proceso de limpeza e reabastecemento, milleiros de persoas visitárono por curiosidade.
O 21 de xullo despediu de novo e marchou a Rusia. Polo camiño fixo escalas en Estocolmo -onde o goberno sueco quería mercalo- e Kronstadt -en cuxo porto recibiu a visita do tsar-, sempre homenaxeado con recepcións oficiais, festas e agasallos. O 13 de setembro fondeou en San Petersburgo, ofrecendo excursións á familia real e aos militares, e recibindo unha nova oferta de compra. Dezaseis días despois, a Savannah comezou a viaxe de regreso, facendo paradas de novo en Kronstadt (para reparacións, perdendo unha áncora), Copenhague e Arendal. Nesta ocasión o Atlántico mostrou toda a súa dureza con violentos temporais que impediron o uso do motor, pero o barco conseguiu chegar a Estados Unidos o 30 de novembro, medio ano despois da súa saída.
A seguinte historia do barco é triste. En xaneiro de 1820, un terrible incendio devastou a cidade de Savannah, poñendo a empresa ao bordo da bancarrota, que tivo que vender o seu prezado barco. Este, que estaba situado en Washington DC, foi renovado e sacaron o motor polo que as máquinas e comezaron a ser usado como veleiro mercante entre Nova York e Savannah ata o 5 de novembro de 1821 cando encallou en Long Island e a súa historia rematou.
 |
| O capitán Moses Rogers, que navegou no SS Savannah na súa histórica viaxe inaugural |
O 25 de maio de 1977 estreouse a película Star Wars.
Star Wars é unha película estadounidense de 1977 do subxénero de ciencia ficción space opera, escrita e dirixida por George Lucas; Star Wars: Episodio IV - Unha esperanza nova. Foi a primeira película que se estreou da saga Star Wars, e ordénase como a cuarta en termos da súa cronoloxía interna. Dous filmes subseguintes continuarían a trama da triloxía orixinal (O imperio contraataca e O retorno do Jedi), namentres que outra triloxía (The Phantom Menace, Attack of the Clones e Revenge of the Sith) describiría os eventos previos a A guerra das galaxias, centrada en torno ó antagonista principal Darth Vader.
Temática de star wrs
Os feitos acontecen nunha galaxia ficticia de nome descoñecido e nun momento non especificado -só se di que foi "hai moito tempo, nunha galaxia moi, moi lonxe".
As viaxes espaciais son habituais e a maioría dos planetas que aparecen na saga están afiliados á República Galáctica, a unión democrática que goberna a galaxia e cuxo goberno, presidido por unha chanceler suprema, está formado por representantes de toda a galaxia, elixidos ou designado e agrupado no denominado Senado Galáctico, situado no planeta Coruscant.4142 En oposición á República está a Confederación de Sistemas Independentes (Separatistas), sendo o enfrontamento de ambos un dos temas máis importantes da trama. das tres primeiras películas de Star Wars.
Un dos elementos principais da saga é "a Forza", un campo de enerxía metafísico e omnipresente creado polas cousas que existen, que impregna o universo e todo o que hai nel.4 A Orde Jedi é unha organización de cabaleiros unidos pola súa crenza. e a percepción da Forza, loitan pola paz e a xustiza na República Galáctica. Adestran no uso da espada láser ou espada láser (un arma semellante a unha espada tradicional excepto polo feito de que a súa folla é un feixe de enerxía).
Ademais da raza humana, descríbense múltiples tipos de especies extraterrestres procedentes dos numerosos planetas e satélites que conforman dita galaxia e que pertencen á alianza de planetas da República Galáctica.
Hai dous grupos de humanos que son sensibles á Forza pero teñen ideoloxías diferentes: os Jedi e os Sith.
- A estrutura xerárquica da orde Jedi inclúe mestres, como Obi-Wan Kenobi, Luke Skywalker e Yoda; os seus aprendices ou tamén coñecidos como padawan; os iniciados ou mozos que adoitan ser menores de idade; e cabaleiros, cuxa condición pasa á de mestre unha vez que completan a formación do seu respectivo aprendiz.
- Os Sith teñen unha estrutura similar, na que un mestre pode ter aprendices baixo a súa tutela. Algúns exemplos de Sith son Jedi escuro e Inquisidores son Darth Sidious e Darth Vader, Asajj. Ventress e o Gran Inquisidor.
- Outros personaxes recorrentes son robots e androides, xeralmente creados para un propósito específico, por iso aparecen droides astromecánicos,médicos, de protocolo e droides de combate, entre outros.
O 26 de maio de 1857 en St. Louis (Missouri), o afroamericano Dred Scott (1799-1858) foi emancipado pola familia Blow.
.jpg/800px-Oil_on_Canvas_Portrait_of_Dred_Scott_(cropped).jpg)
De feito, Dred Scott era un escravo de descendencia africana que vivía no estado de Missouri, baixo o goberno dun médico do exército dos Estados Unidos chamado John Emerson. En 1834 Scott foi trasladado a un posto militar en Rock Island, no estado de Illinois, un estado libre de escravitude. Despois dun tempo alí, en 1836 o seu propietario Emerson trasladouno a Fort Snelling, un territorio federal tamén libre de escravitude .
Os Emerson e os Scott regresaron a Missouri en 1840. En 1842, Emerson deixou o exército. Despois da súa morte no territorio de Iowa en 1843, a súa viúva Irene herdou a súa propiedade, incluíndo os Scott. Durante tres anos despois da morte de Emerson, ela continuou arrendando aos Scott como escravos por contrato. En 1846, Scott intentou comprar a súa liberdade e a da súa familia, ofrecendo 300 dólares, uns 8.000 dólares no valor actual. Non obstante, Irene Emerson negouse, o que fixo que Scott recorrera a un recurso legal. Reclamou sen éxito a súa liberdade e a da súa esposa e dúas fillas no caso Dred Scott . Scott afirmou que el e a súa muller deberían ser libres porque viviron en Illinois e no Territorio de Wisconsin durante catro anos, onde a escravitude era ilegal.
O Tribunal Supremo dos Estados Unidos decidiu 7-2 contra Scott, ao considerar que nin el nin ningunha outra persoa de ascendencia africana podía reclamar a cidadanía nos Estados Unidos.
Deste xeito, a sentenza do Supremo puxo de manifesto a inclinación escravista dalgúns dos seus membros e, en consecuencia, contribuíu a desencadear a Guerra Civil, aumentando a tensión existente entre o Norte e o Sur. En definitiva, a decisión de Dred Scott expuxo os fracasos do Poder Xudicial para resolver un problema tan arraigado na cultura.
Despois da sentenza, Irene cedeu a familia Scott aos Taylor Blow, quen lle deron a liberdadeo 26 de maio de 1857. Tras a súa liberdade, Scott traballou como porteiro nun hotel de St. Louis, pero a súa liberdade foi de curta duración; Morreu de tuberculose en setembro de 1858. Sobreviviron a súa muller e dúas fillas.
 |
Anuncio de folleto para a decisión Dred Scott do Tribunal Supremo. 1857 |
O 27 de maio de 1964 en Xerusalén (Israel), 422 congresistas en representación de campos de refuxiados, organizacións sindicais e empresariais, personalidades culturais e grupos de mozos e mulleres crearon a OLP (Organización de Liberación de Palestina).
 |
| Campo de refuxiados de UNRWA en Khan Yunis, ao sur da Franxa de Gaza |
Por que comezou o conflito entre Israel e Palestina?
Pero o conflito actual entre Israel e Palestina non é máis que a consecuencia dun enfrontamento que comezou a mediados do século XX coa creación do movemento sionista. A finais do século XIX, o xornalista Theodor Herzl plantexou a idea de crear un estado xudeu na Terra Prometida de Israel, que se atopa na Palestina histórico.
Os primeiros asentamentos xudeus nestas terras comezaron en 1881. Co paso dos anos, as comunidades xudías asentadas na zona foron crecendo e os enfrontamentos entre Israelis e Palestina aumentaron. Despois da Segunda Guerra Mundial, o 29 de novembro de 1947, as Nacións Unidas, a petición do Reino Unido, dividiron o territorio, asignando o 54% aos xudeus e o 46% aos palestinos e deixando Xerusalén, cidade clave para ambos pobos, baixo réxime internacional. Nese momento creáronse:
- Os territorios palestinos de Gaza e Cisxordania.
- Creación do Estado de Israel e da 'Nakba'.
- 1948: Israel gañou a Guerra da Independencia e pasou a ocupar o 77% do territorio palestino, incluíndo o oeste de Xerusalén. A Franxa de Gaza estaba baixo o dominio exipcio e Cisxordania (incluíndo Xerusalén Leste) estaba baixo o dominio xordano.
- Guerra dos seis días. En 1967, Israel ocupou toda Gaza e Cisxordania, xerando un novo éxodo de palestinos. Israel pasou de ter uns 20.000 quilómetros cadrados a 102.400 quilómetros cadrados. Ademais, ocupou os Altos do Golán no Líbano.
- 1980. Para Palestina, Xerusalén Leste é a capital do Estado Palestino Libre e para Israel é a súa lexítima capital. En 1980, Israel anexiona Xerusalén Leste, establecendo a capital de Israel como unha Xerusalén "enteira e unificada".
- 1991. Os acordos de Oslo. A ONU recoñece o Estado de Palestina.
- Desde 2007, Gaza está gobernada de facto por Hamás.
- En 2011, Palestina pediu unirse á ONU.
- 2020. Israel asina os Acordos de Abraham cos Emiratos Árabes Unidos, Bahrein, Sudán e Marrocos para normalizar as relacións.
O conflito entre Israel e Palestina aliñou a numerosos países a favor dun ou outro pobo.
Os países pro-palestinos son:
Irán, principal apoio de Hamás
Alxeria
Afganistán
Venezuela
Kuwait
Líbano
Libia
Sudán
Siria
Omán
Iraq
Paquistán
Qatar
Exipto
O Estado de Israel aliouse cos Estados Unidos durante a Guerra Fría nos anos 60 e dende entón o Goberno norteamericano foi un gran apoio aos gobernos de Tel-Aviv, pero hai outros países que recoñecen o dereito de Israel a defenderse:
EUA
Arabia Saudita (polos Acordos de Abraham)
Emiratos Árabes Unidos
Unión Europea
Reino Unido
Irlanda
Dinamarca
Marrocos
O 28 de maio de 1937 en San Francisco (California) abriuse ao tráfico rodado a ponte Golden Gate.
A Golden Gate (en español, Golden Gate) é unha ponte colgante situada en California, Estados Unidos, que une a península de San Francisco no norte...
A Golden Gate (en español, Golden Gate) é unha ponte colgante situada en California, Estados Unidos, que une a península de San Francisco no norte co sur. "Golden Gate" é tamén o nome do estreito no que se constrúe a ponte, e recibe o nome do estreito de Constantinopla, tamén chamado Golden Gate, xa que conectaba Europa con Asia.
A Golden Gate é a ponte máis famosa de San Francisco a pesar de non ser a máis grande desta cidade, xa que a ponte da Bay é a vía principal.
Catalogada como ponte colgante, construída entre 1933 e 1937, cunha lonxitude aproximada de 1.280 metros, está suspendida de dúas torres de 227 m de altura. Conta cunha estrada de seis carrís (tres en cada sentido) e dispón de carrís protexidos accesibles para peóns e bicicletas. A ponte úsase para cruzar liñas eléctricas e liñas de combustible. Baixo a súa estrutura, deixa 67 m de altura para o paso dos barcos pola baía. O Golden Gate foi a maior obra de enxeñería da súa época. Pintouse con urxencia para evitar a rápida oxidación producida polo océano Pacífico no aceiro da súa estrutura.
A construción comezou o 5 de xaneiro de 1933. A ponte custou máis de 35 millóns de dólares. O enxeñeiro xefe do proxecto foi Joseph Strauss. Strauss mantívose á fronte do proxecto, supervisando día a día a construción e fixo algunhas contribucións innovadoras. Realizouse unha innovación no uso de redes de seguridade móbiles debaixo da obra, que salvou a vida de moitos siderúrxicos que morrerían sen esta protección. De once homes mortos por caídas durante a construción, dez morreron (cando a ponte estaba a piques de rematar) cando a rede cedeu baixo a presión dunha estada caída; Outros dezanove foron salvados por esta rede durante a construción.
A ponte rematou en abril de 1937 e abriuse ao tránsito peonil o 27 de maio ás 06:00 horas, e foi inaugurada ao abrirse ao tráfico rodado ao día seguinte, 28 de maio de 1937.
O teatro dos Campos Elíseos encheuse ata os topes dun público xa en conflito antes de que se levantase o telón para gozar da Consagración da primavera de Igor Stravinsky. Todo París estaba alí reunido. Alí estaban o poeta Jean Cocteau, o músico Camille Saint-Saëns, os pintores máis vangardistas, como Pablo Picasso, ou a diva da moda Coco Chanel, amiga persoal de Stravinsky.
Agardábase un paso máis na liña rompedora da vangarda e había espectadores que non estaban dispostos a consentilo. Así foi. A música rompeu abertamente coa concepción da música clásica mediante o uso da disonancia e a ruptura do ritmo e da melodía. O libreto, destacado polos movementos e xestos dos bailaríns, non tiña nada que ver cos contos infantís que constituían anteriores ballets, senón que eran atrevidos e suxestivos. Nas casetas xurdiron protestas e berros de detractores e defensores, e houbo algo máis que intentos de violencia, ata o punto de que a música se fixo difícil de escoitar. Nacía unha nova forma de compoñer.
O 30 de maio de 1991, a banda británica Queen gravou o videoclip da súa canción "These Are the Days of Our Lives"
O 30 de maio de 1991, Freddie e o resto da banda rodaron o último videoclip do grupo antes da morte do carismático líder (morreu o 24 de novembro de 1991).Era a canción These are the days of our lives ("Estes son os días das nosas vidas"). E lonxe da actitude desafiante e rebelde, a humildade están presentes nesta “última función” de Freddie.
Os días das nosas vidas
Sen o característico bigote que se converteu nun dos seus trazos distintivos; No vídeo da canción pódedes ver a un Freddie Mercury tranquilo. A maxia da edición e da maquillaxe é a que nos permite camuflar unha realidade dolorosa: a sida asolaba a Freddie, que estaba pálido e delgado.
A canción foi escrito polo baterista Roger Taylor , o propio autor de These are the days of our lifes recoñeceu que as letras están inspiradas na súa vida e na dos seus fillos; tentando facer balance do que viviran ata ese momento e do que lles quedaba por vivir.
Porén, as letras cantadas por Mercury e tendo en conta a difícil situación pola que atravesaba o 30 de maio de 1991 adquiren un sentido moito máis emotivo.
Sen o característico bigote que se converteu nun dos seus trazos distintivos; No vídeo da canción pódedes ver a un Freddie Mercury tranquilo. A maxia da edición e da maquillaxe é a que nos permite camuflar unha realidade dolorosa: a sida asolaba a Freddie, que estaba pálido e delgado.
A canción foi escrito polo baterista Roger Taylor , o propio autor de These are the days of our lifes recoñeceu que as letras están inspiradas na súa vida e na dos seus fillos; tentando facer balance do que viviran ata ese momento e do que lles quedaba por vivir.
Porén, as letras cantadas por Mercury e tendo en conta a difícil situación pola que atravesaba o 30 de maio de 1991 adquiren un sentido moito máis emotivo.
"Estes son os días das nosas vidas.
Voaron rapidamente a través do tempo.
Eses días xa pasaron, pero unha cousa segue sendo certa.
Cando miro e atopo, aínda te quero”.
un dos fragmentos máis emotivos. Especialmente na voz de Freddie.
O 31 de maio de 1978 naceu Juaninacka, rapero español.
Juan Ignacio Guerrero Moreno, máis coñecido como “Juaninacka”, naceu en Campdevanol (Xerona, España) o 31 de maio de 1978, e hoxe é un dos artistas máis respectados con máis longa traxectoria dentro do movemento.
De pequeno Juani trasladaríase a Coria del Río, Sevilla, con toda a súa familia, e alí sería onde tería os seus primeiros contactos co Hip Hop. Aos 12 anos escoitou o seu primeiro álbum de rap co seu amigo e futuro compañeiro de traballo DJ Randy. Deu o seu primeiro paso na súa carreira musical en 1998, formando xunto a Tote King, Juanma, El Tralla e Dj Randy o grupo La Alta Escuela, grupo que ao ano seguinte vería nacer o seu primeiro LP chamado En pie de flight.
Debido a distintos obxectivos de cada un dos membros, o grupo iríase separando e cada persoa tomaría camiños completamente diferentes.
Juani continuaría a súa carreira xunto a Dj Randy e no ano 2000 publicaron o maxi Otra historia de Coria baixo os pseudónimos de Billy el Niño e Don Dinero.
En 2005 estrea o seu maxi El hombre; Pero non foi ata 2006 cando o seu segundo LP Neon Lights marcaría un antes e un despois na súa carreira, e para moitos, o mellor disco da súa dilatada carreira musical.
Comentarios
Publicar un comentario